Życie to seria przypadków. Tak. To wiadome. Nigdy nie pomyślałabym że wszystko potoczy się tak jak się potoczy.
Że jedyne o czym będę marzyć to sen, wieczny sen.
I ludziom wokół wydaje się, że wiedzą o Tobie więcej niż Ty sam wiesz.
W istocie jeśli jesteście mądrzejsi bądźcie.
Ja wiem wszystko o sobie. I nikt nie musi mi uświadamiać niczego
Że ptak nie jest zwierzęciem, bo jest ptakiem.
Nie potrzebuje wskazywania mi drogi, którą powinnam podążać. Bo i tak zrobię po swojemu by potem mieć na karku swoje i tylko swoje błędy
Przechodząc obok oddziału onkologicznego naszło mnie jak zwykle na rozmyślenia.
Dlaczego Ci ludzie muszą to przechodzić. Czym sobie na ten nieludzki los zasłużyli.
Przecież są ludźmi jak ja czy Ty i każdy z nas popełnia błędy. Nie potrafię tego racjonalnie pojąć.
Idę i sobie myślę, czy jeśli uśmiechnę się do nich z życzliwości nie odbiorą tego jako szyderstwa z mojej strony. Więc idę i nie uśmiecham się. Widzę w tych oczach żal i smutek. Przeraża mnie to.
W duszy sobie rozmyślając, czy może kiedy ich już nie będzie ja będę na ich miejscu. Nie jest wykluczone.
Siadam i czekam na swoją kolej badań. Przechodzi chłopak po chemioterapii z bardzo ładną twarzą, w rozciągniętej piżamie, uśmiecha się i widzisz na jego twarzy, że życie jest najpiękniejszą rzeczą jaką ma.
Bo tak właśnie tak jest. Tylko zbyt późno zaczynamy to wszystko zauważać.
